Historia Kołobrzegu sięga VI-VII n.e. Z kart historycznych wynika, iż w północnej części Wyspy Solnej powstała pierwsza osada, która zajmowała się warzeniem soli, a druga osada zamieszkiwała prawy brzeg Parsęty (dzisiejsze Budzistowo). W kronice Thietmara z początku XI w. pojawiła się informacja o Solnym Mieście – „Salsa Cholbergiensis”. Miasto Solne cieszyło się dużą sławą. W początkowej fazie osadę przekształcono w gród, który otoczał wał o konstrukcji drewniano-ziemskiej. Wokół grodu powstały dwa podgrodzia, a sam Kołobrzeg nabrał wyraźnych cech miejskich.
W 1000 roku Bolesław Chrobry utworzył w Kołobrzegu biskupstwo. Zgodę na to wyraził cesarz Otton III podczas zjazdu w Gnieźnie. Pierwszym biskupem został Reinbern, który palił i równał z ziemią świątanie z posągami bożków. Święconą wodą wyganiał złe duchy i nieczyste moce. Zbudował pierwsza katedrę na Pomorzu. Jego święte panowanie trwało do 1013 roku. W 1103 roku w wyniku działań wojennych Bolesław Krzywousty przyłączył ponownie Pomorze do Polski i kontynuowano proces chrześcijaństwa wśród ludności. Procesem tym kierował Otto z Bambergu z wielkim sukcesem tworząc biskupstwo pomorskie z siedzibą w Wolinie, a poźniej przeniesione zostało do Kamienia. Po śmierci Ottona III władze kościelną przejął kapelan Bolesława Krzywoustego, Wojciech.
W połowie XII wieku Kołobrzeg staje się jednym z ważniejszych grodów pomorskich. Następuje podział ziemii kołobrzeskiej między synami Warcisława I. Współpraca polsko-pomorska zaczyna się rozluźniać. Kołobrzeg jako miasto miało dogodne warunki gospodarcze, takie jak źródła solne, dogodne położenie portu, co dawało duże możliwości handlowe i rozwój rybołóstwa. Ale decydującym czynnikiem na rozwój miasta było warzenie soli, które z czasem otrzymywały kościoły, biskupi i klasztory. Sól kołobrzeska była wysyłana do innych obszarów kraju, takich jak: Wielkopolska, Pomorze Gdańskie i Zaodrzańskie, Kujawy i Śląsk. Na rozwój miasta Kołobrzeg miały wpływ również hutnictwo i kowalstwo. Rzemieślnicy kołobrzescy potrafili wytwarzać stal, a mieszkańcy trudnili się garncarstwem, rybołóstwem, obróbką drewna i robili formy odlewicze. W mieście rozwijał się handel, a kupcy kołobrzescy wyprawiali się ze swoim towarem do przyległych miast: Gdańska, Wolina, Szczecina i Wielkopolski.
By Photoglob AG, Zürich, Switzerland or Detroit Publishing Company, Detroit, Michigan [Public domain], via Wikimedia Commons
W 1248 roku Książę pomorski Barnim I odstapił swoją część kasztelanii kołobrzeskiej biskupowi Wilhelmowi za część ziemii stargardzkiej. Część kołobrzeska powiększyła się w 1276 r. o drugą część kasztelanii kołobrzeskiej, którą Barnim I sprzedał biskupowi Hermanowi von Gleichen. I tak 23 maja 1255 książę Warcisław III i biskup kamieński Herman nadali Kołobrzegowi prawa miejskie. Tym samym zostały wytyczone nowe granice miasta – po prawej stronie Parsęty na wysokości Wyspy Solnej. Nowe miasto przejęło funkcje starego Kołobrzegu. Wszyskim mieszkańcom dano po 100 łanów ziemi uprawnej i pastwiska, lasy i dojście do rzeki z możliwością połowu ryb w rzece i Morzu Bałtyckim. Zostali zwolnieni z płacenia czynszu przez okres 5 lat. Pierwsze rządy sprawował wójt, a pomagali mu radni. Rada miejska wybierana była przez trzech gildii: panów solnych, kupców i piwowarów. Mimo rządów rady miejskiej, trzeba było płacić daninę na rzecz Kościoła.
.JPG){kind=link}